Oeteldonk om te zoene, verhalen uit het durp

Oeteldonk of Weversrijk?

Carnaval is voor mij HET feest van het jaar, maar ik heb wel altijd geroepen: ‘Wat ik met de carnaval leer kennen, blèft nie plekke’. Dat heb ik heel goed volgehouden, tot carnaval 2018. Op zoek naar iemand die we zouden ontmoeten, stond hij daarbij, en meteen, de hele dierentuin in mijn buik. Om toch vast te houden dat ik dit niet vast zou houden, bleef ik ‘op afstand’, uiterst charmant, mijn frietje eten. Later met de hele groep door, nummers uitgewisseld en aan de praat gebleven. Blijkt andersom ook liefde op het eerste gezicht, naar zijn zeggen, om hoe ik m’n frietje at...

Hij komt uit Nistelrode. Dus ik, als geboren en getogen Oeteldonks mèske, dacht: ‘Dit wordt zo niks, want ik ga ‘t prachtige Den Bosch niet uit, en Oeteldonk is de enige plek voor feest.’. 

Hier hoefde ik 'm echter niet in te overtuigen. Vanaf dat moment elke carnaval samen in ons prachtige Oeteldonk. Nu inmiddels 6,5 jaar samen, uiteraard woonachtig in 's-Hertogenbosch en plannen om te trouwen. 

Lieve groetjes,
Ellen Bouwmans 

Over ijzeren wegen, Amsterdam naar Oeteldonk

Daar ging ik dan, bijna 11 jaar geleden op carnavalszondag 2 maart 2014, als 15-jarig meisje voor het eerst naar Oeteldonk. Uitgenodigd door die éne leuke Oeteldonker. Een vroege trein vanuit Amsterdam genomen, want volgens hem moest ik hét moment meemaken: de aankomst van Zijne Koninklijke Hoogheid Prins Amadeiro op het perron.

Gelukkig was ik op tijd, anders had ik gelijk een slechte indruk gemaakt op mijn toekomstige schoonouders. Die carnavalszondag betekende namelijk het begin van onze relatie, want die ene Oeteldonker die mij stond op te wachten was om te zoene!

Door mijn schoonfamilie ben ik de afgelopen jaren flink bijgespijkerd over Oeteldonk en mee op sjouw genomen. Afgelopen carnaval heb ik een zelfgemaakt embleem gekregen voor mijn 11e carnaval! Dankzij het warme bad van Oeteldonk vieren wij precies 11 jaar later (want dit jaar valt carnavalszondag weer op 2 maart) dat wij nog altijd verkering hebben.

Als dat niet om te zoene is! 

Groeten,
Chenouk en Yochem 

Dinsdagavond, club Castell

Het is dinsdagavond 23 februari 1982. Onze laatste carnavalsavond in Club Castell, de Club waar wij als vriendinnen elk weekend te vinden waren en zo dus ook met carnaval. Drie dagen feesten in Club Castell, van ’s middags tot in de late uurtjes. Want met de Oeteldonkse tradities zoals de Prins inhalen, Knillis onthullen en de Grote Optocht, hielden wij ons toen helemaal niet bezig. Alleen maar lol maken in Club Castell.

Terug naar die bewuste laatste avond, de dj draaide ‘Someone loves you, honey’ en ‘Can’t take my eyes off you’, toen ik in een paar blauwe ogen en naar een hoofd met donkere krullen keek, wauw. Vanaf dat moment werd het een carnaval om nooit meer te vergeten, om te zoene!

Nu na ruim 40 jaar blijft carnavalsdinsdag ónze speciale dag. Die dag gaan we samen op sjouw in Oeteldonk, zonder kinderen of vrienden, en daar komt niks of niemand tussen. Blijft om te zoene...

Monique van Meurs

Pien en Fleur, de ontmoeting

Ik ben Pien Geelen en ik heb mijn vriendin niet per se leren kennen tijdens carnaval, maar de vonk is er wel overgeslagen. We 'kenden' elkaar al voor carnaval. Een aantal keer hebben we elkaar gezien bij de rugbyclub in Den Bosch. Tijdens de zondag van carnaval 2024 was Fleur haar vriendinnen kwijt. Ze zag mij staan en kwam een praatje maken. Uiteindelijk hebben we heel lang met elkaar gepraat, hebben de vriendinnen haar weer gevonden en bleven we praten. Toen we afscheid moesten nemen gaf ze mij een kus.

Na carnaval heeft ze via Instagram een berichtje gestuurd. Zo zijn we op date gegaan en nu praten we over samenwonen. Als Fleur haar vriendinnen niet was kwijtgeraakt tijdens carnaval en ik niet in de Uilenburg was, waren we nu niet samen! Maar gelukkig is het gelopen zoals het gelopen is!

Pien en Fleur

Een Oeteldonkse engelbewaarder

Op d'n Elfde van d'n Elfde 2015 viel een man op de Markt. Iedereen liet hem liggen. Ik zei tegen mijn vader: ‘We moeten die man helpen.' Zo gezegd, zo gedaan! We hielpen de man overeind. Zijn broek was kapot en zijn tand was door zijn lip. Hij was zo blij dat we hem hadden geholpen. We moesten gelijk met hem mee naar café 't Hart van Brabant, 'n biertje drinken. De man vertelde dat hij George Coraij heette.

Al vele jaren slapen wij met carnaval in het Eurohotel. Carnaval 2016 stond George ons op te wachten voor het hotel met een Oeteldonkse medaille. Ieder jaar krijgen mijn vader en ik 'n Oeteldonks cadeau van George.

Vorig jaar was het nummer ‘De Engelbewaarder’ van Marco Schuitmaker 'n grote hit. Volgens George was ik zijn ‘engel’ toen ik hem in 2015 opbeurde van de grond. Carnaval 2023 hebben George en ik samen op dit nummer opgetreden in 't Hart van Brabant op 'n kratje. Ik had speciaal engelenvleugels besteld en omgedaan.

Wij hebben 'n echte Oeteldonkse vriendschap om te zoene. Ik hoop nog vele jaren samen met George, mijn vader, zussen en onze Oeteldonkse vrienden carnaval te vieren in goede gezondheid.

Dikke roze kus,

Petra van Schaik-Roestenburg

De boa en het Bonte Palet

Ruim 40 jaar geleden stond ik met een paar vrienden op de zaterdag voor carnaval in het Bonte Palet, met een kieltje aan. Er kwam een groepje mensen binnen. Er stond een bijzonder leuke dame bij. Laheij was de naam, hoe kan het anders dan uit Kerkdriel, voornaam Nettie. We raakten in gesprek en dansten wat. Ik bestelde voor ons twee pils bij Diny van Esveld.

Diny zei: ‘Wat een leuk durske is dat.’ Ik zei: ‘Ja, maar ze komt niet uit Den Bosch maar uit Kerkdriel,’ waarop Diny zei: ‘Wè makt dè nou uit, dun dieje van mijn is unne Amsterdammer.’ Toen de Drielenaren weer weggingen, vroeg ik Nettie of het leuk was iets af te spreken. Ja, was het antwoord. Vrijdag om 11 uur bij de doopvont in de Sint-Jan stelde ik voor. Ze stond er en is bijna 40 jaar bij me gebleven.

We bezochten veel cafés tijdens carnaval. Zo ook café De Stoof. Een bijzonder café dat zich niet helemaal aan het Oeteldonkse protocol hield: weinig kielen maar veel leren jacks, cowboypakken en satijnen zigeunerjurken. Ik wilde twee pils bestellen bij de barjuffrouw. Ze keek me aan, trok mijn gloednieuwe boa met rood wit gele veertjes van mijn nek en rook eraan. ‘Die ruikt nog erg fris’, zei ze. Ze veegde er een paar keer mee over de bar, gooide ‘m een keer op de grond, liep erover heen en zei toen: ‘Nou ruikt ‘ie lekker!’ en deed hem weer om mijn nek. Toen we weer naar buiten gingen, werd de boa opnieuw van mijn nek gerukt. Nu door mijn vrouw en ze gooide hem uit nijd in de Dieze. Dus als iemand een rood-wit-gele boa ziet drijven waar een luchtje aan zit, die is van mij.

Mijn vrouw heeft alle jaren met veel plezier meegedaan met de Veurgevelversierwedstrijd, vaak geholpen door adviezen van de koning van de Oeteldonkse praalwagenbouwers, Johnny Meijer. Eénmaal heeft ze zelfs gewonnen. Het ontwerp was de Oeteldonkse Bartenbrug die tijdens de Optocht werd geopend door onze toenmalige Prins.

Inmiddels zit Nettie in de Oeteldonkse hemel. Iedereen krijgt op carnavalszondag van Onze Lieve Heer een rood-wit-gele sjaal, behalve Nettie. Zij krijgt een rood-wit-gele boa waar ze uitbundig mee naar mij zwaait.

Oeteldonk, bedankt voor al het moois dat je hebt gebracht in mijn leven,

Rob van den Bosch